Uşaklılığı tarif etmek, memleket kokan bir ekmeği bölüşmek gibidir; sıcak, samimi ve içten…
Uşaklı olmak; iklimi sert, insanı mert bir şehrin gölgesinde büyümek, pazarda “gayri” yerine gali”, “Arkadaş yerine sadec” diyen yürekten bir dili sahiplenmektir. Ege ile İç Anadolu’nun tam ortasında duran Uşak; hem sıcaklığı hem kararlılığı insanına nakşeden ender şehirlerden biridir.
Uşaklı, komşusunun kapısını selâmla açar; çay ocağında tüten dumanın altında sohbet halkası kurar. Söz merttir, gönül geniştir. Çünkü Uşaklı içtenliğini saklamaz; kalbinden ne geçiyorsa diline de o düşer.
Bu memleket, Eşme’nin ayazında direnen insan kadar güçlü, Banaz’ın üzümü kadar tatlı, Sivaslı’nın suyu gibi berrak bir ruha sahiptir.
Ulubey Kanyonu’nun derinliği kadar köklü, Gediz’in rüzgârı kadar doğaldır Uşaklılık.
Uşak’ın her köşesi ayrı bir lezzet, ayrı bir emek taşır:
Sivaslı’nın çileği, Ulubey’in kanyonları ve döndürmesi,
Eşme’nin tütünü, Karahallı’nın ciğeri,
Banaz’ın elması ve üzümü…
Hepsi Uşak sofrasının, Uşak kültürünün bir parçasıdır.
Ve elbette Uşaklılık; Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün eşi Latife Hanım’ın memleketi olmaktır.
Atatürk’ün kayınbiraderi ve baldızının şehri olmak…
Başkomutanın aile ocağının bu topraklarda kök saldığını bilmek, Uşaklıya ayrı bir onur, ayrı bir gurur verir.
Uşaklı, memleketinden uzak düşse bile dönüş yolunu hiç unutmaz. Çünkü içinde bir yerde tarhana çorbasının kokusu, haşhaşlı ekmeğin tadı, köy odalarının sıcaklığı saklıdır.
Kısacası:
Uşaklı olmak; mertliği, duruşu, dili, kültürü, tarihiyle ayrıcalıklı bir memleketin evladı olmaktır.
Bu şehirde “gali” denir, selam eksik olmaz, gönüller hep açıktır.
Uşaklılık; yaşanmış bir kültür, paylaşılan bir sıcaklık, kökleri derin bir memleket hikâyesidir.
